آشنایی با سوانح دریایی و راه مقابله با آنها
سانحه دریایی
سانحه دریایی رویدادی است که معمولاً شامل یک یا چند کشتی می شود و می تواند شامل عملیات نظامی شود. به دلیل ماهیت سفرهای دریایی، اغلب تلفات قابل توجهی وجود دارد. اصطلاح سانحه دریایی می تواند به کشتی های تجاری و کشتی های نیروی دریایی نظامی اطلاق شود. یک سانحه دریایی می تواند منجر به یک یا چند مورد از موارد زیر بطور همزمان شود.
- از دست رفتن زندگی
- آلودگی محیط زیست دریایی (در صورت نشت نفت ، تخلیه ناخالص مواد ، گوگرد ساطع شده از سوختها و غیره)
- تخریب اکوسیستم آبی
- ضرر اقتصادی در مقیاس بزرگ
تخریب املاک خشکی (حوادث در بندر فقط محدود به کشتی ها نیست بلکه به نزدیکترین سرزمین ها نیز آسیب می رساند)
حوادث بیشماری در مورد بلایای دریایی گزارش شده است.غرق شدن کشتی دریایی بریتانیایی RMS Titanic در سال 1912 با بیش از 1500 کشته ، احتمالاً مشهورترین کشتی غرق شده است ، اما از نظر جان باختگان بزرگترین نیست. غرق شدن ویلهلم گوستلوف آلمانی در جنگ جهانی دوم در ژانویه 1945 در زیردریایی نیروی دریایی اتحاد جماهیر شوروی ، با تلفات تخمینی حدود 9،400 نفر ، مرگبارترین فاجعه دریایی منفرد تا کنون است. با توجه به غیرقابل پیش بینی بودن این حوادث و همچنین ماهیت دریا، نیاز به قوانینی جهت امداد و نجات دریایی بیش از پیش حس شد.
امداد و نجات دریایی
امداد و نجات دریایی فرایند بازیابی یک کشتی و محموله آن، در هنگام غرق شدن کشتی یا سایر تلفات دریایی است. نجات ممکن است شامل بکسل ، شناور کردن مجدد کشتی یا انجام تعمیرات کشتی باشد. امروزه حفاظت از محیط ساحلی در برابر نشت روغن یا سایر آلاینده ها از اولویت های بالایی برخوردار است. قبل از اختراع رادیو ، هر کشتی که تصادفاً از محل حادثه عبور می کرد ، خدمات نجات به یک کشتی آسیب دیده ارائه می داد. امروزه بیشتر امداد و نجات دریایی توسط شرکتهای تخصصی نجات با خدمه و تجهیزات اختصاصی انجام می شود.
همه کشتی ها وظیفه بین المللی دارند تا برای کمک به سایر کشتی های در تنگنا کمک معقول کنند ، اما هیچ تعهدی برای تلاش برای نجات کشتی وجود ندارد. هرگونه پیشنهاد کمک نجات ممکن است رد شود. اما در صورت پذیرش ، قراردادی به طور خودکار بوجود می آید که به نجات دهنده موفق حق پاداش تحت کنوانسیون 1989 داده شود. به طور معمول ، کشتی و نجات دهنده قرارداد LOF را امضا می کنند تا شرایط نجات مشخص شود.
در اصل ، یک نجات "موفق" هنگامی است که حداقل بخشی از کشتی یا محموله نجات پیدا کند ، در غیر این صورت اصل "بدون کمک،بدون پرداخت" اجرا می شود که بر این اساس، نجات دهنده چیزی دریافت نمی کند. در دهه 1970 ، تعدادی از تلفات دریایی تانکرهای تک پوسته منجر به نشت نفت شدید شد. چنین تلفاتی برای نجات دهندگان جذاب نبود ، بنابراین فرم باز لویدز (LOF) مقرر داشت که نجات دهنده ای که برای جلوگیری از آسیب های زیست محیطی اقدام می کند ، حتی اگر ناموفق باشد ، مبلغی را تحت عنوان تقدیر دریافت می کند. این ابتکار لوید آنقدر سودمند بود که در کنوانسیون 1989 که در خصوص امداد و نجات دریایی است، گنجانده شد.
کنوانسیون بین المللی جستجو و نجات دریایی (SAR)
در سال 1979 در شهر هامبورگ کنفرانسی برگزار شد که در آن، با هدف توسعه طرحی بین المللی برای امداد و نجات دریایی، کنوانسیون SAR به تصویب رسید. بر اساس این کنوانسیون، صرف نظر از محل وقوع حادثه، نجات افرادی که در دریا با مشکل مواجه می شوند توسط SAR هماهنگ می شود و حتی در صورت نیاز، از کشورهای همسایه عضو کنوانسیون کمک گرفته می شود.
اگرچه اجبار کمک کردن به کشتی هایی که در خطر هستند در سال 1974 تصویب شده بود، ولی تا قبل از کنوانسیون، هیچ سیستم بین المللی ای مسئول جست و جو و عملیات نجات نبود. با این حال، در برخی مناطق نهادهایی با اصول درست و دقیق ایجاد شده بودند که می توانستند کمک کامل و تاثیرگذاری ارائه کنند، اما این امکان در همه جا وجود نداشت. الزامات فنی این کنوانسیون در پنج فصل تدوین شده است.
طرف های این قرارداد موظف هستند که مطمئن شوند شرایط مناسب SAR در آبهای ساحلی خود ایجاد کرده اند. همچنین آنها تشویق می شوند که با کشورهای همسایه عضو کنوانسیون خود، توافق نامه SAR منعقد کنند تا مناطق همکار، آموزش های مشترک ببینند و از امکانات و شرایط همدیگر بازدید کنند. به طور کلی، هدف SAR هم پیمان کردن کشورهای همسایه برای امداد و نجات دریایی است.
پس از تصویب کنسوانسیون SAR در سال 1979، کمیته ایمنی دریانوردی IMO اقیانوس های جهان را به 13 منطقه جست و جو و نجات تقسیم کرد که در هر یک از آنها کشورهای عضو کنوانسیون مناطقی را تعیین کردند که مسئول رسیدگی و جست و جو در شرایط نیاز هستند.
بر اساس فصل دوم این تعهد نامه، طرفین قرارداد موظف هستند که در هر منطقه دریایی، پایگاه هایی جهت جست و جو و امداد و نجات دریایی برپا کنند. این پایگاه ها باید به صورت 24 ساعته باشند و نجاتگران بنادر کاملا آموزش دیده و با دانش کامل انگلیسی در آنها حضور داشته باشند. در فصل سوم این کنوانسیون در باب همکاری کشورهای طرف قرارداد آمده است که در صورت لزوم، طرفین ملزم هستند عملیات جست و جو و نجات را با کشور همسایه انجام دهند.
عملیات جست و جو و نجات
بر اساس فصل چهارم کنوانسیون، تمامی مراکز هماهنگی امداد و نجات دریای و مراکز فرعی نجات باید در مورد امکانات جست و جو و نجات و ارتباطات در منطقه، اطلاعات دقیق و به روز داشته باشند. طرفین باید این توانایی را داشته باشند که در مواقع نیاز و اضطرار، به صورت فردی و یا با کمک سایر اعضا، بتوانند هشدارها را دریافت کرده و برای کمک به صورت شبانه روزی آمادگی داشته باشند.
جزئیات این مقررات شامل عملیاتی هستند که در هنگام موقعیت اضطراری باید رعایت شوند و کشورهایی که عملیات جست و جو امداد و نجات دریایی را انجام می دهند، باید در صحنه حضور داشته باشند و همکاری موثر داشته باشند. بر این اساس، عملیات جست و جو و نجات باید تا زمانی که امید برای نجات بازماندگان هست، ادامه پیدا کند. وب سایت کشتی داران اطلاعات لازم را برای شما در این زمینه در نظر گرفته است.
این پایگاه ها موظف هستند که امکانات مورد نیاز برای دریافت پیام خطر را داشته باشند، که به طور عمده از طریق امواج رادیویی اطلاع رسانی می شود. با دریافت پیام موقعیت اضطراری، تیم نجاتگر بندر آموزش دیده باید به همراه تمامی امکانات و تجهیزات اولیه مورد نیاز به محل حادثه مراجعه کنند و با کمک کشورهای همسایه مسئول امداد و نجات دریایی، تمام تلاش خود را برای نجات افراد و اموال در خطر انجام دهند.